Muay Thai.
W zasadzie poprawna pisownia, to pisownia z małej litery, jak i łącznie, czyli – muaythai, ale my jednak będziemy posługiwać się zapisem muay thai, a czasem Muay Thai jak przyjęło się w internecie. Jest w miarę przejrzyste i ten zapis lepiej lubią wyszukiwarki internetowe 🙂 Pisowni mai tai, czy maj taj oczywiście popularyzować nie będziemy.
Samą nazwę muay thai możemy tłumaczyć jako tajski boks, a gdybyśmy chcieli mówić o tajskim bokserze, to powiedzielibyśmy nak muay. Tajski boks jest znany również jako „sztuka ośmiu broni”, czyli sztuka, w której wykorzystuje się kopnięcia, uderzenia kolanem, ciosy pięścią i uderzenia łokciem. Osiem broni osadzonych na czterech kończynach.
Ze względu na swoją ringową skuteczność muay thai jest często nazywany królową sztuk uderzanych.
W samym aspekcie technicznym, muay thai jest ringowym sportem walki, który posiada swoje zasady walki. Zawodnicy mogą używać dowolnych kopnięć, dowolnych uderzeń za pomocą łokci, pięści i kolan, a także mogą walczyć w klinczu. Walka, gdy jeden partner leży, nie jest toczona, a przenoszona z powrotem do płaszczyzny walki w stójce.
Jedną z charakterystycznych cech boksu tajskiego jest walka w klinczu. Gdy w klasycznym boksie, czy kick-boxingu może to być płaszczyzna, gdzie można szukać chwilowego „oddechu” lub schronienia, dla tajskiego boksera jest to płaszczyzna walki, w której czuje się świetnie. Może używać wówczas kontroli, obaleń, wytrąceń z równowagi, uderzeń łokciem i kolanem i całego arsenału, który pozwala na zdominowanie przeciwnika, który jest słabszy w tej płaszczyźnie walki.
