Brąz Mistrzostw Polski Muay Thai U23

Mistrzostwa Polski U23, czyli w przedziale wiekowym 17 – 23 lata.
Krystian najmłodszy.
Pierwsze jego Mistrzostwa.
Pierwsze 3×3 min.
Jedziemy by wygrać.
Żadnego zobaczymy, zdobędziemy doświadczenie i inne pierdol…nie. Zwyczajnie, Krystian jest świetnie przygotowany i znamy swoją wartość. Jedziemy wygrać.
Pierwsza walka nasza. I fajnie byłoby spotkać się z tym rywalem dopiero w finale. Po prostu, to był bardzo trudny i wymagający przeciwnik. Ale Krystian realizował plan. Maszyna, która wygrała. Rozumiemy smutek przeciwnika.
Czekamy na półfinał. Lekko na zajechaniu po walce pierwszej. Po wojnie. W głowie, ja już mam finał. Krystian chyba też. Ja wierzę, że wygra. Zawodnicy – przy pełnym szacunku do ich pracy – zdają się być mniej wymagający od poprzedniego przeciwnika.
Robota do zrobienia.
I choć tuż, tuż, to półfinał przegrywamy. Z głową, która była w finale i ma najwyższym podium, i ze zmęczeniem, które było jeszcze w pierwszej walce.
Dla mnie Krystian pomimo przegranej w półfinale, jest na podium najwyższym w mojej głowie. I nawet, jeśli by to było zakłamywanie rzeczywistości, to każda pozytywna wariacja oparta o doświadczenie własnej mocy, zaufania i poczucie własnej siły, jest warta, by tak rzeczywistość zaklinać.
Bo nie jesteśmy tylko wojownikami. Jesteśmy zaklinaczami rzeczywistości, którą formujemy w psychice, by potem kształtować na swój wzór rzeczywistość.
Trzeba się podnieść. Zabrakło bycia tu i teraz. Dania 110% jak w walce o życie.
Jestem dumny z Krystiana. Bo ten młokos z twarzą dziecka pokazał serce do walki i świetną dyspozycję.
A ja? Jako dyrygent, osadziłem go już w finale. A on poszedł za tym. Głupi błąd. Mentalnie przeniosłem Krystiana do rzeczywistości, której jeszcze nie ma. Jeszcze na nią nie zasłużył. Każda walka jest tylko tą jedyną. Nie przeskakuje się mentalnie do rzeczywistości, której jeszcze nie ma. Można czuć się zwycięzcą, ale trzeba traktować każdą walkę, jako najważniejszą. Być tu i teraz.
Wracamy z brązem 🥉 zasłużonym jak cholera!!
Brąz na wagę złota.
Jedziemy dalej.
Do zobaczenia na macie!
Marcin