Ogólnie rzecz biorąc, wybieranie pozycji jest troszkę wróżeniem z fusów, dopóty nie będziemy mieli sensownej argumentacji, która oddzieli nas od pogańskich zwyczajów przewidywania nadejścia deszczu.
Popularnym argumentem jest ustawianie leworęcznego z prawą nogą z przodu, a praworęcznego z lewą nogą z przodu. Zwykle opiera się to na argumentacji silniejszej ręki, która ma zadać nokautujący cios, podczas gdy przednia ręka służy do ustawiania przeciwnika pod cios. Zatem ręka silniejsza i mająca zadać silniejszy cios jest ustawiana bardziej z tyłu.
Oczywiście istnieje jeszcze jeden aspekt, a mianowicie dominacji konkretnej półkuli mózgu i kreacji na troglodytę intelektualnego, lub artystę. Ja osobiście wybrałem formę oszukańczą, czyli dominującą (ponoć) mam lewą półkulę mózgu odpowiadającą za myślenie logiczne (praworęczny), ale udaję artystę i trzymam lewą rękę z tyłu. Osobowościowo może pojawić się dualizm poznawczy w samoświadomości, ale przy tak dużej ilości osób w Klubie jest to in plus, gdyż pozwala lepiej zrozumieć innych.
Troglodyta intelektualny nie wymaga większego komentarza, bo czai się w każdym z nas za każdym razem, gdy stajemy z lewą nogą z przodu i próbujemy rozkminić zagadki wszechświata podczas nudnego treningu.
Celem zrównoważenia obu półkul zaleca się praworęcznym kontakt z literaturą i sztuką, malowaniem i pisaniem wierszy do szuflady, natomiast leworęcznym zaleca się spotkania z Immanuelem Kantem w zaciszu pokoju. Dzięki tym zabiegom, można mieć obie ręce silne jak stal i stanąć z nogami równolegle, jakoby okrakiem nad rzeczywistością, do której mamy ambiwalentny stosunek.
Aaaa zapomniałbym jeszcze o wątrobie! Wątroba może być bliżej, lub dalej, ale zwykle jest po prawej stronie. Bywają przypadki zmiany pozycji wątroby, która może orbitować wokół kręgosłupa po kopnięciu.
Poligon badawczy mówi, że żadne sztywne reguły nie istnieją, ale istnieją argumenty i kontrargumenty za jedną, lub drugą pozycją. Zresztą podobnie jak z gardą, choć o gardzie w innym artykule.
Ponieważ zupełnie inna argumentację można przeprowadzić dla stylów, które nie są stylami full contact, to ten artykuł będzie skupiał się jednak na sportach walki pełno kontaktowych, a przede wszystkim domyślnie na boksie tajskim.
Pozycja, która ma gwarantować efektywne zachowania podczas obrony i ataku celem uniknięcia zagrożeń lub wyprowadzenia silnej, szybkiej i skutecznej ofensywy.
Gwarancją powyższych w aspekcie pozycji są stabilność, równowaga, umiejętność szybkiego przemieszczania, poczucie stabilności, siły i kontroli środka ciężkości.
Kolejnym aspektem podczas rozważania ustawienia jest taktyka. Zupełnie inną taktyką jest walka przeciwników w pozycjach jednoimiennych, a inną w pozycjach różnoimiennych. Umiejętność wykorzystania potencjalnej przewagi walcząc w odmiennej pozycji niż przeciwnik, może być wiążąca jeśli chodzi o wynik starcia.
Okazuje się, że z prostej porady – „silniejszą rękę do tyłu” mało pozostaje, a jest jeszcze wiele innych czynników, które warto wziąć pod uwagę.
Oczywiście, że jest to pole do polemiki, gdyż trudno wskazać jeden aspekt dominujący, który byłby niezbędnie wymagany, by osiągnąć biegłość w walce, czy też mistrzostwo. Każdy z nas może mieć taki styl, który jest spójny z jego stroną emocjonalną i psycho-fizyczną.
Z drugiej strony, można również rozważać taką istotę w sensie filozoficznym, ezoterycznym, psychologicznym, społecznym, lub też w aspekcie praktyki konkretnego indywiduum jakim jest człowiek. Nie o tym jednak tutaj mowa. I całe szczęście 🙂
Chciałbym jednak wyróżnić jeden czynnik, który decyduje o tym, czy zawodnik czuje dystans, potrafi wbić się w tempo, rozpoczyna atak i obronę we właściwym czasie, jego ataki są płynne i zachowuje się jak podłączony do przeciwnika płynnie reagując na jego zachowania. To tylko część tego, co można uzyskać dzięki sztuce poruszania.
Tak, jeśli miałbym wyróżnić aspekt, który odróżnia dobrego zawodnika od przeciętnego, to są to wszystkie elementy jakie składają się na umiejętność poruszania się, a które zostały wymienione wcześniej.
Można zaobserwować, że osoby, które przyjęły jedną pozycję i się jej kurczowo trzymają, zmieniają ją wówczas, gdy rywalizują w formie zabaw i muszą wykazać się refleksem, szybkim poruszaniem się i kontrolowaniem dystansu. Niekoniecznie chodzi o walkę, czy sparingi, a raczej o ćwiczenia kształtujące refleks, dystans, balans, utrzymywanie środka ciężkości itd. Gdy wracają do treningu muay thai znów zmieniają pozycję. Ćwiczenia kształtujące wówczas nie kształtują pozycji bazowej.
Przy doborze pozycji warto zasugerować się co najmniej dwoma kryteriami:
A. Umiejętność szybkiego, stabilnego i zrównoważonego poruszania, które jest źródłem siły, szybkości, dobre trzymania dystansu i panowania nad swoim środkiem ciężkości.
Często ktoś nie potrafi wyegzekwować technik, obron i innych elementów sportu walki jakie potrafi, z tej prostej przyczyny, że albo popełnia błąd w utrzymaniu środka ciężkości, albo z przyczyn anatomicznych i motorycznych powinien mieć pozycją inną od obranej.
Za przyczyny anatomiczne można wziąć przykładowo budowę bioder, dysproporcja mobilności barków, a za przyczyny związane z motoryką – przykładowo – siłę lub sprawność kończyn.
B. Drugim kryterium jest taktyka jaka wynika z obu pozycji.
Oczywiście umiejętność walki w dwóch pozycjach zawsze będzie atutem, ale na samym początku nie warto czasu treningu dzielić na pół dla każdej pozycji.
Jednak nie o tym ma być mowa. Jeśli ktoś pracuje od dłuższego czasu w jednej pozycji, bardzo dobrym pomysłem jest jej zmienienie. Po pierwsze nastąpi przeniesienie umiejętności z pozycji poprzedniej, a po drugie, można będzie rozpocząć pracę na „nowym systemie”, na który będziemy wgrywać nowe oprogramowanie. Po jakimś czasie, powrót do pozycji bazowej zwykle skutkuje automatyczną poprawą niemal pod każdym względem. W nomenklaturze informatycznej, można nazwać to czyszczeniem systemu z wirusów i błędów. W tym wypadku poprzez wyciszenie bodźców.
Wiele osób boi się zmienić pozycję na kilka miesięcy, bojąc się rozpoczynania od „samego początku” i cofnięcia w rozwoju. Zmiana pozycji wpłynie jednak w dłuższym wymiarze czasu na lepszą koordynację, poszerzenie horyzontów taktycznych, a także kolejny atut, wynikający z umiejętności zachowania się w obu pozycjach.
Oczywiście jeśli wszystko gra, to nie ma konieczności nagłych eksperymentów. Jednak w przypadku, gdy ktoś trenował inny sport walki, albo sport wymagający stania w pozycji z jedną noga z przodu, warto rozważyć tego typu zabieg. Rozłożenie ciężaru ciała, ustawienie stóp, ustawienie bioder może być trudne do modelowania na bazie wcześniej utrwalonych nawyków ruchowych.
W rzeczy samej, w kontekście walki, nieistotne z jaką nogą stoi zawodnik z przodu i w jakiej pozycji jest przed nim przeciwnik. Umiejętność wykorzystywania argumentów swojej pozycji będzie stanowiła o powodzeniu w walce, a nie konkretna noga z przodu.
Będą jednak osoby, które ewidentnie będą wykorzystywały lepiej jedną pozycję, niż drugą. Im większa sprawność w pozycji, tym kolejny plusik do umiejętności walki.
Jeśli teraz każdy zacznie mi kombinować z Klubie z pozycją, to składam rezygnację z funkcji trenera.
Marcin Tomczyk
Najlepiej mądrze. Nie zawsze więcej znaczy lepiej. Nasz organizm musi adoptować się się do wysiłku. Stajemy się lepsi dzięki regularnemu wysiłkowi.
W naszym Klubie mamy różne grupy zaawansowania. Zwykle każda grupa ma troszkę inny trening, dostosowany do aktualnych umiejętności. Charakterystyka treningu też się zmienia co jakiś czas, by nie ulegać znużeniu i by trening był wciąż ciekawy i inspirujący.